A presença da ausência como primeiro motor

Ausencias e presenzas

Vimos de celebrar un encontro en incomunidade en Lousada logo de moitos anos. As ausencias estiveron presentes nesta cálida e serea festa da palabra, da poesía e tamén da imaxe. Mais os que alí estivemos compartimos a crenza de que este será o primeiro dunha nova serie de chamadas á fraternidade por medio da arte, o primeiro dos espazos de resistencia feliz e creativa que arestora a poeta e dramaturga, Fátima Vale, e o arquéologo municipal de Lousada, Luis Sousa, fixeron posible. Vaia para eles o meu sincero agradecemento. Tócanos agora a nós corresponder e ir pensando xa no convite que traerá á nosa terra toda esa boa xente veciña, amiga, irmá.

Poucas veces escoitei un canto tan fiado e comprometido como o que ostenta Fátima Vale. A intensidade da súa escrita combina paradoxalmente con certa timidez persoal, segundo eu percibo. Esta é a fórmula maxistral da súa poesía audaz, existencial e politicamente comprometida. E unha muller de Pascua ao pé dun home que resiste todas as boas comparancións, O Aurelino, o señor da voz acorazonada nos labios calmos e do ollo interior. El sabe, el canta, el proclama a viva voz e como ausente, porque a ausencia é natureza remota de todo ser. Pagou a pena escoitalos aos dous. Da par de Anxo Pastor e os seus versos anegados de silencio, de pausas visivas, de destellos. 

Tamén declaro con sinceridade o meu cariño cara a todos aqueles que compartimos casa e fonda en Lousada, antes e despois do filocafé: a Antonio Rivas, a Nacho García, a Begoña Miguéns, a Anxo Pastor, a Xema Gracia e a Tito Furelos, porque desfrutamos estando, pola súa sensibilidade, a súa conversa e polas ganas de festa. Non podo esquecer tampouco a grata sorpresa que me provocou a revelación de Xaime Fuentes, home luminoso, e a presenza silenciosa de Manoel Bonabal, tanto como os debuxos que nos foron retratando ao longo de moitos anos. 

O Co(r)po, O Vazio


Fátima Vale

Uma cadeira azul
ferida, paciente, sobrevivente.
O verniz gasto, testemunho do corpo que já suportou o peso
dos silêncios que nela pousaram como poeira antiga.
Sobre o assento, um copo branco: o centro do nada.
É o cálice do intervalo.
Tudo o que falta se acumula dentro.
A ausência ganha forma, a espera tem paredes.
E sob uma das pernas, um livro.
Ser e Tempo, sustentando o mundo.
Heidegger, agora reduzido a calço,
segurando o equilíbrio precário da existência.
O pensamento como objecto: o ser sustentando o estar.
Há nisto uma ironia divina:
o pensamento erguendo a matéria,
o vazio bebendo o tempo,
a cor azul resistindo ao esquecimento.
Quem ali se sentar ouvirá o murmúrio do copo:
sou um espelho.
Não guardo o que bebes, guardo o que te falta.
E o azul
ah, o azul
é apenas o resíduo do céu que caiu.
À Acção Had-Oc
Fotografia de Luís Sousa


Fátima Vale e Aurelino Costa
Xaime Fuentes e Anxo Pastor


Pedro Fiuza, Xema Gracia, Nacho García, Begoña Miguéns, Aurelino Costa, Anxo Pastor, Antonio Rivas, Tito Furelos e Lois G. Magariños.










Comentarios