Arte postal, arte cordial

Nacín nun tempo de cartas e postais. Teño recordos imborrables das postais que meu pai me enviaba dende o confín da terra, dende Ushuaia, Terra do Fogo, ilustradas con pingüíns e leóns mariños. Esa conexión emocional coa escritura e a caligrafía continuou tamén na miña adolescencia. Dúas cartas significativas, de amor e desamor, dirixidas a compañeiros de escola, reveláronme un mundo interior insospeitado cheo de sentimentos e reflexións que outrora quixen comunicar. Nunca evitei esa onda emocional da que nace a carta. En lugar da frase lacónica ou do cliché, prefiro o parágrafo axustado, descritivo pero non exento de emoción. Durante case tres décadas, mantiven correspondencia regular con diversas persoas e, a través deste intercambio, achegámonos ata o punto de establecer unha relación persoal intensa e sincera. Sempre preferín correr riscos en lugar de parecer frío e distante. Esta aposta e este risco son o prezo a pagar pola comunicación entre iguais. As postais foron un elemento secundario na miña correspondencia. Debuxos, poemas, fotografías, obras autoeditadas... xogaron un papel importante, pero secundario, neste xogo creativo de boas intencións. De lonxe, chegaron ao meu buzón cartas inspiradoras e tristes, disparos de luz (Antonio Gómez dixit) e sombra, reflexións mediadas por frustracións e proxectos, por estados de ánimo e actitudes cambiantes ante a vida.

estampación postal de Baudhuin Simon / Pig Dada. Bélxica.

Con Baudhuin Simon (Pig Dadá), viaxei a Alxeria, aos campos de refuxiados saharauís; compartimos casa en Habay la Neuve e Rois, e desenvolvemos unha relación fraternal e familiar a pesar da distancia. Con Clemente Padín, as cartas tamén nos levaron a unha conexión moi peculiar pola humanidade das coincidencias. A miña parella e eu conseguimos localizar á familia do gran poeta e arte-correista uruguaio (a quen visitei en Montevideo hai dous anos), de orixe galega. Pouco despois, tamén tivemos a oportunidade de organizar a visita de Padín a Santiago de Compostela, a través do Centro Galego de Arte Contemporánea.

Obra postal de Marta Bosch / Marta Tikismikis. Barcelona

Xunto con Marta Bosch, unha artista postal barcelonesa, construín unha relación epistolaria moi estreita que durou ata hoxe. E a casualidade tamén tivo a honra de ser gratamente oportuna no noso primeiro encontro persoal en Barcelona: foi un carteiro quen me deu rápida e precisamente o enderezo postal de Marta despois dunha busca desafortunada e indocumentada que realizara na rúa onde vivía. Simplemente lle dixen a este home que estaba buscando unha artista postal chamada Marta Bosch que vivía na rúa Girona e que non recordaba o número exacto da casa, o piso nin a letra do seu enderezo. Cunha certeza asombrosa, ofreceume ao instante o seu enderezo postal.

Add and pass postal de gran tamaño sobre mapa xeodésico e topográfico con César Reglero.

Tamén me cartei con César Reglero innumerables veces ao longo de moitos anos. E tamén o consideramos da familia. Compartimos casa varias veces e, ademais de proxectos creativos, unímonos biograficamente con cartas de bágoas e esperanza. Todo isto dun xeito creativo. De poucas persoas podo dicir o mesmo que de César: sempre mantivo unha actitude moi positiva e lúdica ante a vida. Foi, sen pretendelo, un guía para min (un claro exemplo de CV oculto).

 

Add and Pass con Pedro Gonzálvez. Caritel.

E non podo esquecer a correspondencia con Pedro Gonzálvez, con quen participei en varios proxectos creativos e expositivos e con quen tamén establecín unha relación fraternal moi estreita. As nosas cartas xuvenís eran volcánicas e extravagantes.

En todos os meus correspondentes e correlixionarios  atopei inspiración para afrontar os meus retos persoais e creativos. Conmoveronme, inspiraronme, instruíronme, aconsellaronme e entusiasmáronme. Compartín a miña vida, os meus medos, os meus proxectos con eles; expúxenme ante eles e nunca evitei sentirme fráxil e humano. Obviamente, esta afinidade electiva provén dunha certa semellanza temperamental, se se lle pode chamar así, ou quizais tamén se deba a unha complementariedade que se desenvolve ao longo da comunicación. Unha carta pode xuntar dúas naturezas semellantes ou mesmo complementarias. Todo depende do grao de vontade e perseveranza na comunicación. En calquera caso, sempre hai un risco; a escritura é unha aposta decidida pola palabra, polo parágrafo íntimo e carnal tras o cal se albisca o ser que flúe entre as marxes dos demais.